COLUMN
Dat er een energietransitie moet komen, daar is iedereen het wel over eens. Hoe die eruit ziet, is de vraag. Persoonlijk geloof ik in een gebalanceerde energiemix. Zo zijn we niet afhankelijk van één bron en voorkomen we energietekorten als de zon niet schijnt of de wind niet waait. Bovendien is netcongestie nog steeds een groot probleem. Het is ronduit triest als een bedrijf geen toestemming krijgt om zonnepanelen te plaatsen of 5 tot 10 jaar moet wachten voordat het sowieso een elektriciteitsaansluiting krijgt. Puur omdat ‘het stroomnet het niet aan kan’.
Daarnaast is niet elk productieproces geschikt voor elektrificatie. Voor processen waar veel energie voor nodig is, kan waterstof een oplossing zijn. Het voordeel van waterstof is dat het kan worden bijgemengd in de verbrandingsprocessen. Ervaring leert dat dat heel goed gaat als je dit stap voor stap doet. Dus niet gelijk overstappen op 100% waterstof, maar beginnen met bijmengen van enkele tienden en dat opvoeren. Toch loopt de industrie daar weer tegen andere uitdagingen aan. Het bijmengen van waterstof leidt tot een reductie in CO2-emississies, maar de NOx-uitstoot neemt wel toe. Dat is met de huidige stikstofproblematiek natuurlijk ‘een beetje jammer’.
Toepassing van waterstof vraagt nog om een pioniersgeest. Qua veiligheid is al veel in kaart gebracht. Voor de overheden is er echter nog werk aan de winkel als het gaat om veiligheidsvoorschriften en vergunningen. Gelukkig zijn ook daar soms mensen met zo’n pioniersgeest. Zij durven ruimte aan projecten te geven om de effecten in de praktijk te ervaren.
Wet- en regelgeving is niet het enige probleem. We schieten er alleen iets mee op als de waterstof groen is, met een duurzame bron als herkomst. In ons eigen land is de vraag naar waterstof nu en in de toekomst te groot om uit eigen winden zonne-energie te produceren. We moeten dus importeren. Er zijn meerdere zeehavens, waaronder Zeeland, die daar qua infrastructuur klaar voor zijn. Waterstof over langere afstanden transporteren is echter niet efficiënt. Daarom wordt gezocht naar ‘waterstofdragers’ om waterstof als vloeistof in tanks te vervoeren. Ammoniak is zo’n waterstofdrager, maar is qua transport weer niet zonder risico’s, zeker niet als het over land moet. Het veiligste is als de waterstof in de havens uit de ammoniak wordt gehaald en vervolgens door het gasleidingennet naar de gebruiker wordt gebracht. En daar lopen we dan weer tegen het probleem aan dat het gasleidingennet er nog niet klaar voor is. Net als het stroomnet dus.
URGENTIE VOLDOENDE ZICHTBAAR?”
Hoewel er voorzichtig aan wat beweging komt, vraag ik me soms af of de urgentie wel voldoende wordt gezien. Maar laat ik mijn naam eer aandoen en ‘hoop’ houden.
